Prajakt

दूर पैंजणांचा मंजुळ नाद होत होता. हळुहळु आवाज स्पष्ट होत गेला.

गवतावरुन नाजुक पावलं समोर आली. आज पुन्हा ती फ़ुलं गोळा करायला आली होती.

गोरी गोरी पोर.. कपाळावर शोभनारी चन्द्रकोर..

आजही प्राजक्ताचा तसाच सडा पडला होता.. पण आज काहीतरी वेगळं जाणवत होतं. काहितरी चुकलं होतं. कोणीतरी रुसलं होतं..

तिनं वाकुन ऒंजळीत फ़ुलं घेतली. डोळे मिटुन गंध श्वासात घेतला..

एवढ्यात कोणीतरी हळु आवाजात धीटाईनं पुटपुटलं.. ती भानावर आली..

आणखी तोच आवाज आला..

“मोगरा तेवढा केसात माळला.. प्राजक्त मात्र पायाशीच रुळला..”

ती खुद्कन हसली..क्षणभर थांबली..

एकाएकी ओठांची लकेर सरळ झाली.. गालावरची खळी विरुन गेली..

अंतरी कंठ दाटला.. डोळ्याचा बांध मात्र सुटला..

गालावरुन ओघळत एक टप्पोरा थेंब ओंजळीत पडला..

ते पाहुन प्राजक्ताचा वृक्ष शहारला.. गर्भगळीत गात्रानं पुन्हा फ़ुलांचा सडा टाकला..

ती डोळे पुशीत उठली.. ओंजळभर फ़ुलं घेवुन मागे फ़िरली..

मानेवर रेंगाळणार्या गजर्यातील फ़ुलं कुत्सित हसली..

कारण..” मोगरा तेवढा केसात माळला.. प्राजक्त मात्र पायाशीच रुळला….”