चॉकलेट
कॉलेजच्या दिवसातील गोष्ट..
रोज रात्रीचं जेवण झालं की मी घरी फोन करण्यासाठी जायचो. त्यादिवशीही तसंच शेजारच्या दुकानात कॉईन बॉक्सवरुन फोन करायला गेलो होतो. मला एकुणच ही स्टेशनरीची दुकाने फ़ार आवडतात. नविन वह्या, पुस्तके, पेन, रंग, ब्रश.. सगळंच मला फ़ार आवडतं.. मस्त वाटतं.. म्हणुन मग मी बहुतेकदा तिथं वेळ काढतो. पेन बघतो.. मिळणार नाही माहित असुनही उगीच विचारतो “१० नंबरचा फ़्लॅट ब्रश आहे का हो?”..
तेव्हाही असंच फ़ोन वर बोलत होतो.. फोन चालु असतानाच कोणीतरी बाई मागुन दुकानदाराला म्हणाल्या "जरा निशु कडे लक्ष देता? दोन मिनीटात फोन करुन आले".. आणि STD च्या काचेच्या रूममध्ये गेल्या.. माझं फ़ारसं लक्ष नव्हतं.. फोनवर आपलं नेहमीच बोलणं चाललं होतं.. घरच्यांशी बोलतात तसलंच.. जेवण झालं? पाउस आहे? अभ्यास? पुढच्या आठवड्यात घरी येतो आहेस? नाही नाही.. हो.. झालं..
इतक्यात मागुन पायाला काहीतरी लागलं.. मागे वळुन बघतो तर दोन वर्षाची एक छोटीशी गोड मुलगी.. पायाला तीनं घट्ट मिठी मारली होती.. मी फोन ठेवला.. दुकानदार काका ते पाहुन हसुन म्हणाले.. "सोड बाळा निशु.. सोड त्यांना.. चॉकलेट देणार नाही हं मग"..
छोटीशी मुलगी होती.. दिड एक वर्षाची.. निरखुन पाहणारे मोठे काळेभोर डोळे.. गोबरे गोबरे गाल.. पांढरा फ़्रॉक.. त्यावर लाल ठिपके.. फ़ार सुंदर.. निरागस..
तिला मी कोणीतरी ओळखीचा वाटलो असेन.. म्हणुन जवळ आली असेल.. मी कशीबशी तिची मिठी सोडवली.. ती तशीच वर माझ्याकडे पाहत होती..
मला का काय माहीत वाटलं तिला उचलुन घ्यावं.. मी तिला घ्यावं म्हणून सहज हाथ पुढे केले.. तिला काय खात्री पटली काय माहीत.. पट्कन ओठांवर हसू पसरलं.. तिनं लगेच हाथ उंचावले.. मी तिला उचलुन घेतलं.. तशी माझ्याकडे लहान मुलं येतात.. पण हिची अजिबातच ओळख नव्हती.. तरी लगेच आली.. दुकानदार काका पुन्हा हसुन म्हणाले.. "शेजारच्यांची आहे.. निशा.."..
ती अजुन माझ्याकडेच बघत होती.. केस..चश्मा..डोळे..शर्ट.. छोट्याशा मऊ हातानं गालावर हात फ़िरवला.. खिशात हात घातला..काहीतरी सापडलं.. तेव्हाच्या आमच्या ऐपतीनुसारची वीसाची नोट सापडली होती तिला.. मी कशीतरी ती नोट तिच्या हातातुन काढुन घेतली.. आणि मागच्या खिशात ठेवली.. काहीतरी खेळायला द्यायचं म्हणुन किचेन दिलं तिच्या हातात.. मस्त खेळणं मिळालं तिला.. पण दोनेक मिनीटातच त्याचा कंटाळा आला.. तिला काउंटर वर लाल फोन दिसला.
तिकडे हात लांबवू लागली.. म्हणुन मग शेवटी तिला काउंटर वरच बसवलं.. तिला त्या फोनला कोणी कधी हात लावु दिला नसेल याआधी.. आईला पाहुन कुतुहल असेल कदाचित.. सगळी बटणं दाबुन झाली.. सगळं खेळुन झालं.. मी फ़क्त ती पडत नाही हे बघत शेजारी उभा होतो.. आता त्या फोनचा आपल्याला काही उपयोग नाही हे कळलं होतं तिला..
तिला खेळायला काय द्यावं बघत असतानाच मला तिथं एक कागद दिसला. पटापट कागदाच्या आडव्या तिडव्या घड्या घातल्या. ती हे सगळं बारकाइने बघत होती.. एक मस्त विमान केलं.. तिच्यासमोर ठेवलं.. तिनं त्या विमानाकडं बघितलं.. मग माझ्याकडं बघितलं..तिला ते काय केलय काही ओळखलं नाही..चेहर्यावर उत्सुकता दाटली होती. मग मीच ते घेतलं आणि मागुन एक फ़ुंकर देवुन ते हवेत भिरकावलं.. ते उडताना पाहुन तिला फ़ार मजा वाटली. मग तिला काउंटर वरुन खाली उतरवलं.. तुरुतुरु जावुन ती ते घेवुन आली. पुन्हा उडवण्यासाठी माझ्याकडे दिलं.. मी पण तिच्या छोट्याशा मुठितुन ते सोड्वुन घेतलं..चुरगाळलेल्या घड्या पुन्हा सरळ केल्या.. पुन्हा अलगद सोडुन दिलं.. आमचा हा खेळ बराच वेळ चालला असेल.. मस्त गट्टी जमली आमची.
तेवढ्यात तीच्या आईचा फोन संपला.. त्यांनी तिला उचलुन घेतलं.. माझ्याकडे उगीच क्रुतज्ञतेच्या नजरेनं पाहुन हसल्या.. "थॅन्क्स हं.. फ़ार त्रास तर नाही ना दिला?" असं काहिसं म्हणाल्या.. आणि बिलाचे पैसे द्यायला मागे वळल्या..
माझं काम तसं झालं होतं.. पण पाय उगीच अडखळला होता. त्या छोटीने पैसे पाहिल्यावर आईकडे चॉकलेटचा हट्ट धरला. शेवटी आईने तिला एक ईकलेयर्स च चॉकलेट घेवुन दिलं. रॅपर काढुन चॉकलेट हळूच तोंडात भरवलं.. फ़ार खुष झाली.. जणु सगळं काही मिळालं असा आनंद होता तिच्या चेहऱ्यावर..
पैसे देवुन झाल्यावर त्या "टाटा कर निशु काकांना" असं काहीतरी म्हणुन त्या निघाल्या.. आता मला विसरली असेल असं वाटलं होतं मला..पण ती गोड हसली.. आणि वेडावाकडा हाथ हलवुन टाटा केलं..
मी पण नकळत हसुन हात वर केला.. आणि इतक्यात काहीतरी खटकलं.. पांढरट साडी.. गळ्यात मंगळसुत्र नाही..कपाळ पण.. एकदम सगळं चित्र डोळ्यासमोर उभं राहिलं.. क्षणात सगळया आनंदाची जागा गर्द विचारांनी घेतली.. उगीचच ठोका चुकल्यासारखं काहीतरी झालं..
मी भानावर आलो तर त्या निघाल्या होत्या.. जाता जाता आ करुन मला तिनं तोंडातलं चॉकलेट दाखवलं.. मला काय वाटलं काय माहीत मी उगीच खोटा रडवेला चेहरा करुन चॉकलेट मागण्यासाठी हात पुढे केला. काही कळायच्या आतच तिनं तोंडातलं चॉकलेट काढुन माझ्या हातावर ठेवलं.. आणि पुन्हा हसली..
बघता बघता त्या अंधारात निघुन गेल्या. मला उगिच आज एक नातं कमावल्यासारखं वाटून गेलं.. आपण आपल्या अगदी जवळच्या व्यक्तीलाही काही देताना किती विचार करतो.. आणि ती छोटिशी.. देवानं तसं तीचं बरच हिरावुन घेतलं.. तसं आमचं काहीच नातं नव्हतं.. १५ -२० मिनिटांची ओळख..
आणि हे चॉकलेट.. म्हणजे सगळं काही होतं तिच्यासाठी.. काही वेळापुर्वी.. पण चेष्टेनं मागितल्यावर क्षणाचाही विचार न करता तिनं ते दिलं..
खरंच निरागस निरागस म्हणतात ते आणखी काय असतं हो..
हातातलं ते चिकट झालेलं चॉकलेट पण एव्हाना गळुन पडलं......
पुन्हा बऱ्याचदा त्या दुकानात जाणं झालं.. पुन्हा कधी ती निशु दिसली नाही..
ते हसरे बोलके डोळे.. छोटे छोटे हात.. ते चॉकलेट.. ते तेवढं डोळ्यासमोर येतं कधी कधी..
अमित पवार.. amitpawar21@gmail.com
Monday, September 15, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Farach chan...halaka phulakaya barobarach gambhir pan far chan lihilay...avadale agadi mana pasun...
sahi re..ek number..
khup chan .. very sensible
chhan lihile aahes..aavadale..
college chya magazine madhe lihayachas ka?
mi 2001 nantar aaplya college magazine baddal far aikale nahi...
खुप छान
Post a Comment